[...] Το νέο οργανόγραμμα του Μουσείου Μπενάκη με το αναπλασμένο, διπλασιασμένο σε έκταση κεντρικό ιστορικό του μέγαρο, και με τα παραρτήματά του -πέντε από τα οποία βρίσκονται ήδη εν λειτουργία, ένα υπό κατασκευή και άλλα τέσσερα τουλάχιστον σε παρατεινόμενη αναμονή- προσφέρει ένα μοναδικό υπόδειγμα εμπνευσμένης πρωτοποριακής σύλληψης, όχι μόνο για τα ελληνικά αλλά και για τα διεθνή δεδομένα. Για τους πιο ευφάνταστους, θα έλεγα, αν όχι επαναστατικούς πειραματισμούς όσων από τους ομόλογους οργανισμούς θεωρούν επίσης τη γενετική τους σύσταση σαν μια εν δυνάμει εξελισσόμενη ιδέα και όχι ως αμετάβλητη σταθερά. Ένα υπόδειγμα που ξεπερνά κατά πολύ τις όποιες συμβατικές προδιαγραφές της πεπατημένης, σηματοδοτώντας τον αναπροσανατολισμό της κατεστημένης νοοτροπίας και την πνοή μιας δροσερής αύρας, η οποία, επιτέλους, άρχισε να ευφραίνει την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα παγίωση της μουσειολογίας εις τα καθ' ημάς. Όχι μόνο σχετικά με το ουσιαστικό νόημα της κοινωνικής ευαισθησίας ή το αληθινό αντίκρισμα της ελευθερίας του ερευνητικού λόγου, ούτε μόνο ως προς το βαθύτερο περιεχόμενο του παιδευτικού χρέους ή τις υποβαθμισμένες αξίες του ήθους και της συμπεριφοράς, αλλά και ως προς το επιτακτικό πλέον αίτημα της αντιμετώπισης του καθήκοντος χωρίς γραφειοκρατίες, σοβαροφάνειες και καθωπρεπισμούς. Έτσι ώστε να αναμεταδίδεται χωρίς παράσιτα ένα πολύ συγκεκριμένο μήνυμα για την εσωτερική ενότητα που συνυφαίνουν οι συμπληρωματικές όψεις του πολιτισμού, κυρίως όμως για τη σύμπτωση των εθνικών με τις διεθνικές προδιαγραφές του.
[...]