Στα αγάλματα και στους ειδωλολατρικούς ναούς, οι χριστιανοί δεν έβλεπαν μόνο το αντικείμενο μιας κενής λατρείας και μιας μάταιης πλάνης. Όχι, θεωρούσαν αυτούς τους ναούς σαν τα φρούρια του Σατανά και πίστευαν ότι οι θεοί, τους οποίους παράσταιναν αυτά τα αγάλματα, είχαν μέσα τους ζωή πραγματική. Κατά τη γνώμη τους, όλοι αυτοί οι θεοί ήταν δαιμόνια. Γι' αυτό, οι πρώτοι χριστιανοί αρνούνταν πάντα να θυσιάσουν στους θεούς και να γονατίσουν εμπρός στα είδωλά τους και, όταν γι' αυτόν τον λόγο τούς κατηγόρησαν και τους έσυραν στα δικαστήρια, απαντούσαν πάντα ότι δεν πρέπει να λατρεύουν τους δαίμονες. Έκριναν προτιμότερο να υπομένουν τα μαρτύρια παρά να προσφέρουν την ελάχιστη λατρεία σε αυτόν τον διάβολο τον Δία, στη διαβόλισσα Άρτεμη και στην αρχιδιαβόλισσα Αφροδίτη. Φτωχοί φιλόσοφοι Έλληνες, που ποτέ δεν μπορέσατε να αντιληφθείτε αυτή την αλλόκοτη άρνηση, δεν κατανοήσατε κοντά σ' αυτό ότι στην πολεμική σας με τους χριστιανούς δεν είχατε να υπερασπίζεστε ένα δόγμα νεκρό, αλλά ζωντανές πραγματικότητες.