Δεν ήθελα να εξαπατηθώ για μια ακόμη φορά στη ζωή μου. Παρ' όλα τα θαυμαστά γεγονότα που είχα δει από τον π. Παΐσιο... τον αμφισβητούσα. Δεν πίστευα τις εξηγήσεις που έδινε. Μπορεί αυτός να το βλέπει έτσι, η πραγματικότητα όμως να τον ξεπερνά. Μπορεί να κατέχει ένα τμήμα της αλήθειας, μπορεί κάποια άλλα τμήματα της αλήθειας να υπάρχουν και σ' άλλα συστήματα σκέψης και σ' άλλες θρησκείες. Μπορεί να είμαι τώρα επηρεασμένος από την έντονη προσωπικότητά του, από το περιβάλλον του Αγίου Όρους. Αν απομακρυνθώ, αν πάρω κάποια απόσταση ίσως δω διαφορετικά τα πράγματα.
Αποφάσισα λοιπόν να δώσω ίσες ευκαιρίες και στους Ινδουιστές γιόγκι. Τους γνώριζα βέβαια πριν γνωρίσω τον π. Παΐσιο, αλλά ποτέ δεν είχα πάει στην Ινδία, στο κέντρο τους, στην καρδιά τους. Αποφάσισα λοιπόν να ανοίξω την ψυχή μου και σε αυτούς, όσο την είχα ανοίξει στον γέροντα. Αποφάσισα να πάω να ζήσω μαζί τους, να ζυμωθώ μαζί τους, όπως είχα κάνει και με τους ορθόδοξους μοναχούς. [...] Έτσι βρέβηκα στην Ινδία και έζησα για μήνες μέσα στα άσραμ μαζί με τους Σουάμι και τους γκουρού.
Απόκτησα εμπειρίες και από τους δύο χώρους. Πάλεψαν μέσα στην ψυχή μου. Μπόρεσα να συγκρίνω την ποιότητα και την προέλευσή τους.
Ήταν χωρίς κίνδυνο αυτή μου η στάση; Όχι, κινδύνεψα πολύ. Δεν τα έβγαλα πέρα με τις δικές μου δυνάμεις. Βοηθήθηκα ή καλύτερα σώθηκα χάρη στις επεμβάσεις του Θεού που έλυνε πολλά πρακτικά καθημερινά προβλήματα, πέρα από τα πνευματικά.
Αν δε βοηθούσε ο Θεός, θα είχα καταστραφεί ολοκληρωτικά.