[...] Είχαν όντως περάσει εφτά χρόνια από τον Ιούλιο του 1876, όπου, αμέσως μετά την έκδοση του Τομ Σόγερ, ο Μαρκ Τουέιν είχε ξεκινήσει "μια ακόμα αγορίστικη ιστορία". Όχι για άλλο λόγο, έγραφε, αλλά περισσότερο "για να έχω κάτι ν' ασχολούμαι". Μέσα σε ένα μήνα είχε κιόλας γράψει τετρακόσιες σελίδες από την "Αυτοβιογραφία του Χακ Φιν", όπως την ονόμαζε. Ξαφνικά, όμως, εκεί που νόμιζε πως το βιβλίο ήταν σχεδόν έτοιμο, αποφάσισε ότι αυτό που είχε γράψει δεν του "άρεσε και πάρα πολύ", κι ότι ή θα το έκαιγε ή θα το καταχώνιαζε κάπου. Αυτή η τακτική, του να δίνεται ολόψυχα σε ένα βιβλίο και στη συνέχεια να χάνει το ενδιαφέρον του, δεν ήταν κάτι καινούριο για τον Τουέιν. "Όσο το βιβλίο γραφόταν από μόνο του", είχε πει κάποτε, "εγώ ήμουν πιστός δούλος του, γεμάτος ενδιαφέρον... από τη στιγμή, όμως, που το βιβλίο προσπαθούσε να βάλει εμένα να σκαρφιστώ την πλοκή του... το άφηνα στην άκρη... η δεξαμενή μου στέρευε". Έτσι κι αυτή τη φορά, η δεξαμενή του "στέρεψε" σ' ένα ιδιαίτερα δύσκολο σημείο. Ο Τουέιν σταμάτησε να γράφει, πιθανότατα για τρία χρόνια, προς το τέλος του σημερινού Κεφαλαίου XVI. Και χρειάστηκαν εφτά χρόνια αποσπασματικών προσπαθειών για να μπορέσει να αναπτύξει και να ολοκληρώσει τα θέματα που είχε εισαγάγει σ' εκείνα τα πρώτα δεκαέξι κεφάλαια. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)