Οι κυρίες της ανωτέρας κοινωνίας του Γουΐνδσορ, με σκοπό να αποδείξουν στη βασίλισσά τους και στους συζύγους τους –που προσέβλεπαν στο παράσημο της Περικνημίδας, το Νόμπελ ευγενείας της εποχής– πως, εκτός από παιχνιδιάρες και ζαβολιάρες, είναι και ενάρετες, κάλεσαν τον μυθικό Γουλιέλμο να τους τα γράψει όλα αυτά σε ένα θεατρικό έργο. Ο μυθικός και ιπποτικός κύρ-Γουλιέλμος Σαίξπηρ –ο μόνος Γουλιέλμος και κατακτητής– ανασταίνει τον μυθικών διαστάσεων ήρωά του, τον ιππότη κύρ-Ιωάννη Φάλσταφ, και του στήνει μεγάλη λαχτάρα: τον απομυθοποιεί ερήμην του. Φαίνεται όμως πως, πιο παιχνιδιάρηδες και ζαβολιάρηδες αμφότεροι, Γουλιέλμος και Φάλσταφ, τελικά το γλέντησαν το παιχνίδι αυτό περισσότερο και από τις ενάρετες ντάμες του Γουΐνδσορ. Και για όσα δεν του χάρισαν αυτές του Φάλσταφ, ο Σαίξπηρ τον αποζημιώνει ηγεμονικά. Ο μυθικός Γουλιέλμος καταθέτει πλουσιόδωρη όλη τη μαστορική του. Χαλιναγωγεί την έφηβη τότε αγγλική λαλιά και, με όχημα την «υπόθεση του έργου», τεχνουργεί μία γλώσσα μεθυστική, σφοδρή, δαιμονικά ακράτητης ευφορίας, σ' ένα έργο καμωμένο όχι μόνο για τις δύο ευγενείς αισθήσεις μας, αλλά όπου ζητούν θέση και οι υπόλοιπες, προς τέρψιν και ψυχωφέλειαν ηθοποιών, θεατών και μεταφραστών.