"Με ακούτε; Με ακούτε; Η μάνα μου δεν έχει πεθάνει!", μου έλεγε επαναληπτικά αλλά συναισθηματικά ψυχρά μια θεραπευόμενη την επομένη του θανάτου της μητέρας της. Από την πλευρά μου, ευρισκόμενος σε μια συναισθηματική κατάσταση όπου επικρατούσε η έκπληξη, η αμηχανία, αλλά και η αγωνία, άρχισα να αναρωτιέμαι: "Γιατί επιμένει στην αντιληπτική διάσταση των πραγμάτων ("με ακούτε"); Τι έχει απογίνει το συναίσθημά της; Σε τι είδους αντικείμενο απευθύνεται;
Στο παράδειγμα που αναφέρω, έχουμε ψυχική σύγκρουση ή βρισκόμαστε στον χώρο της δυσκολίας της σύγκρουσης, η οποία εκφράζεται μέσα από το παράδοξο: "η μάνα μου έχει πεθάνει αλλά δεν έχει πεθάνει"; Ποιος είναι ο τόπος, εκείνο το "καταφύγιο" των ψυχικών αμυνών, στις οποίες καταφεύγουμε τόσο εκείνη όσο και εγώ;