Ο Ρωμανός στο βιβλίο αυτό διερευνά μέσα στο "ανοιχτό σύστημα" της μπερξονικής φιλοσοφίας ιδιαίτερα τις έννοιες διαίσθηση, συμπάθεια και ζωή. Προσδιορίζει τη διαίσθηση ως προηγμένη σύνθεση ενστίκτου-διάνοιας, ως το επίκεντρο μιας νέας αισθητικής ανθρωπολογίας. Περαιτέρω, διερευνά με τη βοήθεια της βιοφιλοσοφικής παράδοσης-μιας λεπτομερειακής συζήτησης των θέσεων του Bergson και του Max Scheler όπως και των Στωικών -την έννοια της συμπάθειας ως πηγής της ιδέας του ανθρωπισμού. Τέλος, φέρνει σε αντιπαράθεση -προς όφελος της έννοιας ζωή- δύο φιλοσοφικές παραδόσεις : την ορθολογιστική, απέναντι σε έναν "Αισθητικό Ανθρωπισμό", ο οποίος -από τον Friedrich Schiller εως τον Herbert Marcuse - διαφυλάσσει κατάλοιπα απωθημένης αισθαντικότητας.