Η Βενετία είναι γυναίκα· δεν είναι πόλη. Μια θεατρίνα που ξεκίνησε πριν από χρόνια το ταξίδι της στο καμιόνι ενός μπουλουκιού. Τώρα ζει μακριά απ' τους θεατές, αλλά στο μπαλκονάκι της έχει μια χελιδονοφωλιά και στο λουτρό της φιλοξενεί έναν τραυματισμένο σκαντζόχοιρο. Πιστεύει ότι τα πολύχρωμα φώτα έχουν θεραπευτική ισχύ, όπως οι ασπιρίνες. Κάποτε, λένε, κούμπωσε το παλτό της βιαστικά, σα να φοβήθηκε πως θα έκλειναν ερμητικά οι κουμπότρυπες και δε θα μπορούσε πλέον να σκεπάσει τόση γύμνια. Ήταν τότε που αγαπούσε τον Φελίτς, που είχε πατέρα Ελβετό και μητέρα απ' τη Σάμο. Αυτός της είχε πει ότι μια φορά κι έναν καιρό τα αστέρια ήταν τόσο κοντά στη γη, που τα γλείφανε οι αγελάδες των Άλπεων. Τα χρόνια πέρασαν όμως κι έφτασε μια παράξενη νύχτα. Η νύχτα που η Βενετία αποφάσισε να πρωταγωνιστήσει σε μια διαφορετική παράσταση, χτυπώντας η ίδια το κουδούνι της έναρξης. Βγήκε λοιπόν στη σκηνή, σήκωσε το ακουστικό και τηλεφώνησε. Στην άλλη άκρη της γραμμής ο Ξένος γινόταν ο τυχερός ακροατής της ιστορίας της. Πιο τυχερός κι από εκείνη που την έζησε ή από εκείνους που ευτύχησαν να τη διαβάσουν...