Μια ενδιαφέρουσα πλευρά της καθημερινότητας μας ήταν το να διασχίζεις την Αθήνα τη νύχτα. Συσκότιση. Η συνηθισμένη μας διαδρομή: Σοφοκλέους - πλατεία Βικτωρίας - Σοφοκλέους. Όταν ήταν καλυμμένος και ο ουρανός και δεν φαίνονταν ούτε φεγγάρι ούτε αστέρια, το σκοτάδι έπηζε και περπατούσες σαν μέσα σε μαύρο σύννεφο, κοντά στους τοίχους για να μη χαθείς, τεντώνοντας τα αυτιά σου για να πιάσεις τους ήχους, την ένταση και την κατεύθυνση τους, αδιευκρίνιστους ήχους, βήματα, χαμηλόφωνες ομιλίες, έτσι ώστε να μην τσουγκρίσεις με αυτούς που έρχονταν από την απέναντι πλευρά, αλλά και να μην πέσεις απάνω σε αυτούς που προπορεύονταν. Ήταν φορές που σκιές ξεφύτρωναν αναπάντεχα μπρος στη μύτη σου. Άλλοτε, μερικές σύντομες λάμψεις από κάποιο φακό, δικό σου ή ξένο, αποκαθιστούσαν για δευτερόλεπτα τη γνωστή σου πραγματικότητα και πάλι βουτούσες στην αδιαπέραστη μαυρίλα. Όταν έβρεχε, όλα ήταν πιο δύσκολα. Έπειτα από τόσες δεκαετίες, είναι σίγουρο πως οι αναμνήσεις έχουν ξεθωριάσει και αλλοιωθεί. Δεν βρίσκω, όμως, ανάμεσα τους, ίχνος φόβου για κάποιο πιθανό κακό συναπάντημα κατά τις νυκτερινές αυτές διαδρομές της οικογενειακής μας ομάδας των γυναικόπαιδων, στην Αθήνα του πολέμου.

Ένα ταξίδι από την πρώτη παιδική στην εφηβική ηλικία σε δύσκολα χρόνια: Πόλεμος. Κατοχή, Αντίσταση. Εμφύλιος, Ανυποψίαστοι οι ενήλικοι για τις εσωτερικές διεργασίες στον κόσμο των παιδιών. Καταστάσεις που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στην παιδική συνείδηση και προκαλούν τη μνήμη δεκαετίες αργότερα. Η εισβολή συνταρακτικών ιστορικών γεγονότων στην καθημερινότητα μιας γενιάς που τώρα φεύγει· θα μπορέσει να συνομιλήσει με τον σημερινό αναγνώστη;