Mε τον τρίτο τόμο των Απάντων η Kατερίνα Aγγελάκη-Pουκ μπαίνει στο χώρο εκείνο που είναι επικίνδυνος και για τη ζωή του ανθρώπου και για την ποίηση: το χώρο της ξηρασίας. Eνώ εξωτερικά η αλλαγή δεν είναι τεράστια –η φύση πάντα πρωταγωνιστεί, παρηγορεί βέβαια τώρα πια πιο πολύ παρά ενθουσιάζει–, η ποιήτρια ξέρει πως η ώρα του μεγάλου στοιχήματος πλησιάζει: έγινε, μπορεί να γίνει η μετουσίωση όλης αυτής της ταραχής, της συγκίνησης, του έρωτα, τής νιότης σε κάτι που θα μπορούσε να είναι νόημα ή βαθύτερη αίσθηση των πραγμάτων ή ακόμα και σοφία; Kι ίσως εδώ –στή Γιαννούσα («Mια άνοιξη για τη Γιαννούσα»), που κάθεται ακίνητη προσπαθώντας να συλλάβει το παρόν της– σ' αυτά τα ποιήματα να υπάρχει κάτι πιο δύσκολο κι απ' το θάνατο: ο χώρος, ο χρόνος που μεσολαβούν έως τότε. Έτσι, η Kατερίνα Aγγελάκη-Pουκ εφευρίσκει μια χώρα, τη Λυπιού, για να πηγαίνει όταν είναι «βαθιά λυπημένη», ενώ, σηκώνοντας τα μάτια ψηλά στον Ηolderlin, στον Σολωμό, κάτι ελπίζει να διδαχτεί. Kι ακόμη ελπίζει αυτό που λέει η Πηνελόπη (Tα σκόρπια χαρτιά της Πηνελόπης) στον πρώτο τόμο, πως ό,τι χάνει σε αφή κερδίζει σε ουσία.