Η Αφροδίτη, θεά του έρωτα, η ώριμη γυναίκα, η πολύπειρη στα ερωτικά, που 'χει ομορφιά, λαγνεία και θάνατο, και μεταχειρίζεται όλα τα μάγια της για να τραβήξει κοντά της τον έφηβο, το άγουρο αγόρι, που δεν έχει σκιρτήσει η καρδιά του για έρωτα, που λαχταράει να κυνηγήσει στο δάσος. Πώς εκείνη τον παρακαλάει. Πώς του προσπέφτει αυτή που πήρε αιχμάλωτό της τον Άρη, του πολέμου το θεό και τον έκαμε και:

"Κρέμασε δόρυ, κράνος του αδάμαστο κι ασπίδα" κι έκαμε
"την αγκαλιά της ομαλό, το στρώμα της σκηνής του". Πώς:
"μ' άλυσο από τριαντάφυλλα τον έσερνε δεμένον"