Ο τόμος αυτός είναι μια οφειλή στις ορεινές κοινωνίες και τους πολιτισμούς της. Όσο κι αν ο στρεβλός τρόπος ανάπτυξης της Ελλάδας οδήγησε πολλούς να μετακινηθούν στον κάμπο, γεγονός που σημαδεύτηκε από απαξίωση για τον πολιτισμό τους, οι ρίζες βρίσκονται μέσα μας. Μοιάζουν με τις αγριάδες που φυτρώνουν στον κήπο μου. Όσο κι προσπαθώ να τις ξεριζώσω, αυτές ξεπετάγονται, ξαναφυτρώνουν, βγάζοντάς μου περιπαικτικά τη «γλώσσα» τους για την αφέλειά μου να πιστεύω ότι ο πόλεμος με τις ρίζες μπορεί να με αναδείξει τροπαιοφόρο. Το ίδιο γίνεται και με την καταγωγή. Είναι μάταιος ο αγώνας. Η ανακάλυψη και η συμφιλίωση μαζί τους είναι μια πράξη ομολογίας των δανείων αλλά και του χρέους προς τις "κολόνες" του νεοελληνικού μας βίου: τα βουνά. Στις τρέχουσες συγκυρίες η ανακάλυψη της άλλης Ελλάδας με όρους παραγωγικούς -και όχι εξωτισμού- αποτελεί εθνική ανάγκη.