Πολλά δε θέλω: / Μόνο τον εαυτό μου να διατυπώσω αγωνίζομαι (...) λέει η Αντιγόνη Φεσσά σ’ αυτή την ποιητική συλλογή της, που ταπεινά τιτλοφορεί Προσευχή Πουλιού.

Το πουλί, με τη μικρή, έμφοβη, αλλά ολόδική του φωνή, ραμφίζει τη σιωπή, τολμά ραγίσματα στο γαλάζιο για να προβάλλει στιγμιαία την ύπαρξή του στο χάος. Δοκιμάζει ολοένα τρίλιες, τιτιβίσματα, κελαηδισμούς, για να υμνήσει ή να παραπονεθεί, για να εκφράσει τη λύπη ή την αγαλλίασή του, για να εκπέμψει το ερωτικό του κάλεσμα και να διαδηλώσει τη λαχτάρα του για ζωή. Ο ποιητής, κι αυτός ένα φτερωτό πλάσμα του Θεού, κάνει ακριβώς το ίδιο: συνθέτει και ανασυνθέτει τις λέξεις που του δόθηκαν σε φράσεις λίγο πιο πολύπλοκες, λίγο πιο απροσδόκητες (ή, ακόμα, εκπέμπει και σε υπόηχους και υπέρηχους - σε συχνότητες και τονικότητες που δεν μπορεί να τις αντιληφθεί σ' όλο το εύρος τους η ακοή). Και προσπαθεί να αρθρώσει Λόγο, να ερμηνεύσει την έλλογη ύπαρξή του, αυτή που οφείλει να "διατυπωθεί", όσο δύναται, για να δικαιωθεί.

Η νέα ποιήτρια, σαν το πουλί, συλλαμβάνει στον αέρα ιδέες και έννοιες άπιαστες, που την ταλανίζουν βουίζοντας γύρω της, χωρίς σαφή μορφή ακόμα, σε αγγελική κατάσταση χάριτος: την ιδέα του έρωτα, την έννοια της ζωής, της μοναξιάς, του Θεού, του κόσμου... Και μ' αυτά τα εφήμερα και τα αιώνια τρέφει τους στίχους της. [...]

(από τον πρόλογο της Παυλίνας Παμπούδη)