Στο βιβλίο εξετάζεται το έργο των πέντε μεταπολεμικών πεζογράφων, τους οποίους ενώνει το ζωηρό ενδιαφέρον για την τέχνη και τη ζωή. Αναδεικνύονται θεματικά μοτίβα της συνολικής δημιουργίας τους, καθώς και ο συνεχής προβληματισμός τους πάνω σε συγκεκριμένες αφηγηματικές τεχνικές. Στα μελετήματα που το αποτελούν αναπτύσσεται πρώτα η πορεία του Αλεξανδρόπουλου από το ιστορικό μυθιστόρημα στη βιογραφία και την αυτοβιογραφία και στη συνέχεια εξετάζεται η προβολή του γενέθλιου τόπου σε δύο από τα μυθιστορήματα του Πλασκοβίτη (Η πόλη και Η κυρία της βιτρίνας). Στη συνέχεια, παρουσιάζεται ο τρόπος με τον οποίο τα σύμβολα και τα φανταστικά στοιχεία επηρεάζουν τα όρια του ρεαλισμού στην πεζογραφία του Φραγκιά και σχολιάζεται η θεματική και η ποιητική του Χάκκα. Τέλος, μελετάται το πρόβλημα της επικοινωνίας που παρουσιάζουν οι ήρωες, το οποίο αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της πεζογραφίας του Χατζή... Συνολικά το βιβλίο οδηγεί στη βαθύτερη ερμηνεία των κειμένων και αντιμετωπίζει κριτικά όχι μόνο τα ίδια τα έργα αλλά και την κριτική που τα αφορά.