Οι "Σημειώσεις ενός νεαρού γιατρού" που ανήκουν στα πρώτα λογοτεχνικά πονήματα του Μπουλγκάκωφ και πρωτοδημοσιεύθηκαν τη διετία 1925-1926, αφενός δεν εμπίπτουν στον προβληματισμό της μετεπαναστατικής εποχής, αφετέρου όμως δεν εναρμονίζονται ούτε και με την ιδεολογία των προεπαναστατικών λογοτεχνών: Ο πρωτοπρόσωπος αφηγητής στα επτά από τα συνολικά εννέα διηγήματα της συλλογής βρίσκεται σε μια τρομακτική απομόνωση, σχεδόν εκτός ιστορικής πραγματικότητας, σε έναν τόπο αδιάφορο εθνικά και ιδεολογικά, φυλακισμένος σχεδόν στην ερημιά ενός αποκομμένου από τον πολιτισμό, τις συγκοινωνίες, τις επικοινωνίες, τον ηλεκτρισμό, παραδόξως όμως άριστα οργανωμένου και καλά εξοπλισμένου νοσοκομείου και καλείται να αντιμετωπίσει μια τεράστια γκάμα από ασθένειες μολυσματικές και μη, αλλά πρωτίστως την άγνοια και την προκατάληψη των Ρώσων χωρικών. Την ίδια στιγμή, στη Μόσχα ηχούν τα κανόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917...

Η εξιδανικευμένη εικόνα ενός γεμάτου αυταπάρνηση και ηρωισμό νεαρού γιατρού την πρώτη χρονιά της Επανάστασης ανατρέπεται πλήρως από την ρεαλιστική αποτύπωση του ενστικτώδους φόβου του μπροστά στην πιθανότητα να πεθάνει ο ασθενής στα χέρια του, πράγμα που τον κάνει να... παρακαλεί να συμβεί το μοιραίο πριν την εγχείρηση ή έστω μετά την απομάκρυνσή του απ' το χειρουργικό τραπέζι!

Η συλλογή αυτή των διηγημάτων, ολοκληρωμένη και πλήρης, κυκλοφορεί για πρώτη φορά στη γλώσσα μας.

Επίσης, για πρώτη φορά δημοσιεύεται στο παράρτημα της έκδοσης η δραματική επιστολή του Μ. Μπουλγκάκωφ προς την Κυβέρνηση της ΕΣΣΔ καθώς και η τηλεφωνική του επικοινωνία με τον Στάλιν όπως αυτή μεταφέρθηκε από την τρίτη κατά σειρά γυναίκα τού συγγραφέα, Ε. Σ. Μπουλγκάκοβα.