Η ΕΛΞΙΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Απλά κι απέριττα θα πρέπει να υφαίνονται οι λέξεις
συνθέτοντας αισθήματα και πόλους έλξης.
Με εργασία, με σπουδή,
μια γνήσια του λεπτού σημείου διατριβή.
Ακουμπισμένες στη σωστή τους θέση,
εκπέμποντας οικειότητα και ζέση.
Ν’ αποδίδουν ρυθμικά τα ωραία νοήματα
να φτιάχνουν ορισμούς, συνθήκες, νέα σχήματα.
Να παραπέμπουν σε γνήσιους συλλογισμούς,
διαμορφώνοντας της τέχνης τούς «ισμούς».
Απλά, μα όχι απλοϊκά, ζωηρά, ανεπιτήδευτα, γλυκά.
Να σηκώνει παντιέρα ο λόγος πριν χυθεί στη μελάνη
να χάνεται ο νους απ’ τη σπουδαία του πλάνη.
Να τσουλάει σε οξυγώνια κι αμβλυγώνια τρίγωνα, ποτέ ισοσκελισμένα.
Σώματα δυνατά, αντρειωμένα, αναπάντεχα παραδομένα.
Δίχως λεονταρισμούς, χωρίς εξάρσεις
στίχοι με ηχηρούς κομπασμούς και γλωσσικές επάρσεις.
Μ’ αυθεντικότητα κι αλήθεια, όχι μεγαληγορία
να συνθέτουν με λύσσα της ζωής την πικρή παρωδία.