[...] Βάζει τον Μπιθικώτση να παίξει στο κασετόφωνο και σερβίρει ένα ποτηράκι στον εαυτό του - είναι νωρίς ακόμα αλλά δεν τον νοιάζει. Πίνει τις πρώτες γουλιές καθώς ακούγονται οι πρώτοι στίχοι τού Στου Μπελαμί. Το δωμάτιό του ξαφνικά μυρίζει Ελλάδα. Σηκώνει το τηλέφωνο και σχηματίζει γρήγορα έναν αριθμό. "Παρακαλώ". "Αγγελική μου... δεν ξέρω πώς το κατάφερες αλλά σ’ ευχαριστώ..." [...]


Δεκαοκτώ διηγήματα, δεκαοκτώ στιγμές Polaroid. Κάθε "στιγμή" αφηγείται μια απλή ανθρώπινη ιστορία, μα όλες έχουν ένα κοινό παράγοντα, την αγάπη. Αγάπη γονική, ερωτική, φιλική, σταθερό θεμέλιο και ασφαλής πυξίδα της ανθρώπινης ύπαρξης.