Με ένα προσωπικό στυλ που μαρτυράει επιρροές τόσο από Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, Καρούζο όσο και από Ρίλκε, Τσβετάγεβα αλλά και Μπέκετ, το "Στον κήπο με τις σαλαμάνδρες" μιλάει για τον έρωτα, τον θάνατο, το χρόνο, τις γυναίκες, την ίδια την ποίηση, με μια γλώσσα αφαιρετική, συχνά σκληρή, σαν μόνιμη απορία πως μπορεί "...κάτι να παραμένει σιωπηλό στα όρια του σκισίματός του".