[...] Το παρόν πόνημα είναι αφενός μεν κραυγή διαμαρτυρίας για όσα παράλογα και άδικα συμβαίνουν στον κόσμο, αφετέρου δε μια προτροπή για συνδυασμό της επιστήμης με την αρετή και μάλιστα σ' έναν κόσμο ειρηνικό χωρίς πολέμους και διαμάχες. Συχνά οι στοχασμοί συμπυκνώνουν σ' ένα ποίημα, που δίνει τον παλμό και τη χάρη των έντονα βιούμενων συγκινησιακών καταστάσεων. Η τάξη, η ομορφιά, η αρμονία, η συμμετρία, η μελωδία και η ελπίδα είναι γνωρίσματα του κόσμου, ενώ η αταξία και το σκότος χαρακτηρίζουν το χάος. Η σεμνότης και η ταπεινότης είναι στοιχεία, που ανυψώνουν τον άνθρωπο σε αιθέρια ύψη, ενώ ο εγωισμός και η έπαρση μειώνουν την αξία του. Σύμπαν και μουσική είναι έννοιες όμοιες. Πρέπει να σημειωθεί ακόμη ότι ο τρόπος ανάπτυξης των θεμάτων είναι ενορατικός και όχι αυστηρά επιστημονικός. Η γλώσσα είναι γλαφυρή, κατανοητή και ρέουσα. [...]

(απόσπασμα από τον πρόλογο, Γεώργιος Χ. Κουμάκης)