Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αναστασία Καλλία απασχολεί με ευχάριστο πάντα τρόπο την σκηνή της ελληνικής ποιητικής παραγωγής. Η ποιητική της φλέβα φάνηκε από τα δεκατέσσερά της, κερδίζοντας ένα διαγωνισμό ποίησης του συλλόγου "Φίλων" και κατόπιν το 1996 πήρε το δεύτερό της βραβείο σε διαγωνισμό ποίησης του συλλόγου "Νέα Κίνηση Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης". Τα νέα ποιήματά της φανερώνουν πρωτοτυπία με στίχους σαν τους ακόλουθους: Έλειπε πάλι το παρόν και οι σκέψεις αντάλλαζαν κουβέντες, χαζολογώντας σα γειτόνισσες... Ξαφνιάζει τον αναγνώστη με τρόπο ευχάριστο και ιδιαίτερο, πράγμα που δείχνει ενδιαφέρουσα πένα με οξεία άποψη όπως στο παρακάτω: Αναμετρήθηκαν στήθος με στήθος δυο προσωπικές στιγμές κι ύστερα κλείστηκαν στο φόβο. Πίσω από το κλείσιμο κλάματα... Εμφανίζεται έτσι ικανή να συνδυάσει τον λυρισμό με τον ερωτισμό σε ένα αρμονικό αποτέλεσμα, διατηρώντας την οικονομία του λόγου. Ξύπνησα με τα απαλά φιλιά μιας προσδοκίας που άφησε τα ρούχα της σ' αυτόν εδώ τον καναπέ. Με ωριμότερη πλέον γραφή, αποσκοπεί να συγκινήσει τον αναγνώστη παρασέρνοντάς τον σε μια συναισθηματική ανασύνθεση, μέσα από τη ροή του λόγου.