Από παιδί σε όλη μου τη ζωή, έρχονταν ώρες όπου αισθανόμουν την ανάγκη να εκφραστώ σε στίχους, όπου ό,τι είχα μέσα μου δεν εκφράζονταν παρά σε στίχους· σε στίχους δεσμευμένους ή ελεύθερους, σε κάποια μορφή ρυθμικού λόγου. Το είδος του στίχου γεννιόνταν μαζί με το περιεχόμενό του· ποτέ δεν προβάδιζε η ύλη του από τη μορφή του.

Περνούσαν χρόνια κάποτε και δεν έγραφα ούτε ένα στίχο. Και ύστερα έρχονταν εποχές όπου οι στίχοι ρέανε κρουνός. Τους στίχους τους πιο απρόσωπους τους δημοσίευα, από καιρό σε καιρό, σε περιοδικά, τους πιο προσωπικούς τους κρατούσα για τον εαυτό μου. Κατά κανόνα δε διάβαζα τους στίχους μου σε κανέναν. Και αυτούς ακόμα που δημοσίευσα τους πρωτογνώριζαν σχεδόν όλοι τυπωμένους. Τους άλλους, τους αδημοσίευτους, σπάνια τους άκουγε ένα πρόσωπο. Ακόμη πιο σπάνια εκείνο που είχε γίνει αφορμή να τους γράψω και που πολλές φορές πια δεν υπήρχε.

Ανασκοπώντας τώρα μια πορεία σαράντα πέντε ετών, αισθάνομαι πως πρέπει αυτή τη σκόρπια εργασία να τη συνθέσω, να τη συντάξω σ' έναν τόμο και έτσι συνταγμένη να την παραδώσω σε αυτούς που θα θελήσουν τυχόν ν' ασχοληθούν κάποτε μαζί της. [...]

(από τον πρόλογο του ποιητή)