Είχε όνειρα ο Ορφέας. Αταξινόμητα θα πεις μα πολύ μεγάλα, θεόρατα. Τόσα που δε χωρούσαν στα μάκρη και στα πλάτη της χώρας μας κι έτρεξε να τ' απλώσει μέσα στην απεραντοσύνη της μακρινής χώρας. Μόνο εκεί χωρούσαν. Κι από κει, ποιος ξέρει, κάπου αλλού θα έβρισκε συμπλήρωμα. Άκουε για Ωνάσηδες κι άλλα μπουμπουνιστά ονόματα και γίνονταν κεντρί στη φαντασία του. "Φτάνει να θέλεις" έλεγε συχνά και συμπλήρωνε: "Τα άλλα έρχονται". Αυτός κι αν ήθελε! Και με τα βουνά και μ' όλα τα στοιχειά ήταν αποφασισμένος να τα βάλει. Κι έπρεπε -το 'βλεπε καθαρά μέσα απ' την αρρωστημένη φαντασία του- κάποια μέρα οι άλλοι -κι ο κόσμος όλος- να μιλήσουν γι' αυτόν και τη μεγαλοσύνη του.