Εκατό χρόνια έζησα και τίποτα δεν έζησα» συνήθιζε να λέει ο Στάθης στα τελευταία χρόνια της ζωής του, την εποχή που τον γνώρισα. Φράση που σε βάζει να σκεφτείς αν τελικά υπάρχει «ζωή» όπως την εννοούμε, ζωή ουσία και όχι πυροτέχνημα. Κι όμως, πέρασε πολλά ο Στάθης, πάρα πολλά: γάμους, πείνες, πολέμους, προσφυγιά...
Και τώρα που τελείωσε μ' όλα αυτά, κόβει βόλτες -ανήσυχος βέβαια, αφού ο χαρακτήρας ποτέ δεν αλλάζει- σ' εκείνο το απύθμενο φαράγγι όπου συνωστίζεται η ανωνυμία των πολλών.
Πώς το λένε; Α, ναι! Ιστορία! Γιατί τι άλλο είναι ιστορία αν όχι η τραγωδία του καθημερινού ανθρώπου, του ανθρώπου που ξέρει να παλεύει με μοναδικό όπλο των έρωτα, τη χίμαιρα δηλαδή, όλες τις προαιώνιες αγωνίες;