Ποιοι είμαστε τελικά; Πόσα γνωρίζουμε για τη ζωή μας... για το εαυτό μας. Οι μνήμες μας τελικά είναι επιλεκτικές; Ορίζουν ζωές και χτίζουν συρματοπλέγματα ενάντια στο χρόνο; Σε όλα αυτά που ζήσαμε αλλά ποτέ δεν μάθαμε. Ή τελικά είναι όλα στημένα. Ένα ανόητο παιχνίδι με τον εαυτό μας. Μήπως τελικά τα σημάδια, αυτά που θεωρούμε κομμάτια διαίσθησης, πυγολαμπίδες στο σκοτάδι, τα έχουμε καρφώσει εμείς οι ίδιοι; Για να θυμηθούμε. Να θυμηθώ. Κανείς δεν με ρώτησε τι θέλω. Δε μου έδειξε τις επιλογές. Η ζωή σου. Η ζωή μου. Μάλλον δε χρειάστηκε καν.. δεν υπήρχε θέμα επιλογής. Η μοίρα ήταν ήδη κεντημένη. Δε ξέρω από ποιον. Δεν έχει σημασία. Το αποτέλεσμα θα ήταν ακριβώς το ίδιο.