Αντί προλόγου

Σε μια προσπάθεια εθελοντισμού, γνωριστήκαμε και συνεργαστήκαμε με μια ομάδα νέων, ηλικίας δεκαεπτά ως και εικοσιένα χρονών, που προσωρινά έχουν στερηθεί την ελευθερία τους.
Η διαδικασία αυτή υπήρξε για μας μια πρωτόγνωρη εμπειρία.
Οι νέοι προέρχονταν από διάφορα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτισμικά και μορφωτικά επίπεδα. Η πορεία της μετεξέλιξης της απλής γνωριμίας σε μια ομάδα με κοινούς στόχους, έχοντας ως μόνο συνδετικό στοιχείο τον κοινό τόπο διαμονής και περίπου την ίδια ηλικία ήταν μια πρόκληση.
Ξεκινήσαμε θέτοντας ως στόχο μέσω της λογοτεχνίας και γενικά του βιβλίου, να βρούμε σημεία ταύτισης. Γνωρίζοντας καλά πως η παθητική ακρόαση προκαλεί αδράνεια και ίσως στην περίπτωσή μας μια αδιαφορία και εσωστρέφεια έπρεπε να βρούμε το σφυγμό της προσέγγισης, του ανοίγματος, του διαλόγου, της δράσης και της δημιουργίας. Το αποτέλεσμα μέρα με τη μέρα ήταν όλο και πιο θελκτικό. Τόσο τα παιδιά αλλά άλλο τόσο και εμείς περιμέναμε τη στιγμή της συνάντησης. Με τη γλώσσα του σώματος πολλές φορές, μπορούσαμε να ανταλλάσσουμε σκέψεις και συναισθήματα. Αυτό και μόνο έμοιαζε να είναι αρκετό. Με την εξέλιξη της σχέσης, ανοιχτήκαμε, προσεγγίσαμε ο ένας τον άλλο και δώσαμε τη θέση της εσωστρέφειας στη δράση και δημιουργία. Στο αποτέλεσμα δεν πιστεύαμε και εμείς οι ίδιοι. Ο λόγος που παράξαμε ήταν προφορικός και γραπτός, πάντα σε συνεργασία προάγοντας το πνεύμα της ομαδικότητας.
Είναι δύσκολο να αποδοθεί με λίγες λέξεις ο διαδραστικός αμφίδρομος όλης αυτής της περιόδου. Δείγμα του αποτελέσματος αυτών των βιωμάτων παραθέτουμε στην έκδοση αυτή.

Άννα Κάβουρα
Άννα Κώστογλου - Λιαμάδη
Θεοδώρα Λειψιστινού