Από πολύ καιρό, είχα στο μυαλό μου την ιδέα να γράψω ένα βιβλίο με ποιήματα για παιδιά. Πάντα όμως το ανέβαλα...Συνήθιζα να γράφω ποίηματα που διάβαζαν οι μεγάλοι. Μ' αυτούς τα βολεύεις. Όχι βέβαια ότι μπορείς να κοιμάσαι ήσυχη. Με τα παιδιά όμως τι γίνεται; Ξέρω πως η αδυναμία τους είναι τα παραμύθια. Μήπως μαζί μου βαρεθούν;
Ένα πρωί, την ώρα που πότιζα τα γεράνια μου στο μπαλκόνι, άκουσα μια φωνούλα μέσα μου και σταμάτησα.
-Έι ψιτ, κυρία ποιήτρια, όλα έχουν μια αρχή. Χρόνια τώρα, όλο λες και ξελές, μην αναβάλλεις άλλο. Αν πεις στους μικρούς σου φίλους, πώς έγραψες το πρώτο σου ποίημα, ίσως διαβάσουν το βιβλίο σου. Δεν δοκιμάζεις; Θα είναι μια ευκαιρία να προσπαθήσουν κι εκείνοι. Ουφ, δεν είσαι δα και μοναδική...