Η Ιστορία, όπως μας την αποκάλυψαν ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης, έχει το κακό να μην τελειώνει και να επανέρχεται κάθε λίγο ως κωμωδία. Γιατί η Μαραθία χώρα θα αποτελούσε εξαίρεση; Αυτή η χώρα που δεσπόζει σε κάθε χάρτη, που εγκωμιάστηκε από φίλους και εχθρούς για τις μαραθόπιτές της, που υμνήθηκε από ποιητές και καλλιτέχνες για τα μαραθοκάραβά της δεν έχει άραγε δικαίωμα να στήσει σε κεντρική πλατεία της πρωτεύουσάς της τον ανδριάντα του Ελευθερωτή της; Δεν είναι λογικό να στείλει στο πολύβουο Παρίσι μια τριμελή επιτροπή προσωπικοτήτων προς εντοπισμό του καλύτερου γλύπτη, που θα ανελάμβανε αυτό το έργο; Αυτά έγιναν, αγαπητέ αναγνώστη, αλλά αλλού κατέληξαν. Και το ερώτημα, που πλανάται σε κάθε Μαραθία χώρα, είναι: ζει ο Ελευθερωτής της; Ο ανδριάντας του αυτόν απεικονίζει;
Ο συγγραφέας, με τη σοβαρότητα που αποδίδει σε τέτοια ερωτήματα, παραδίδει τα αποτελέσματα των προσεγγίσεων και των ερευνών του, μιμητής της "Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων", θαυμαστής του λογοτεχνικού είδους που καλλιεργήθηκε στην Αγγλία του 18ου και 19ου αιώνα και έγινε γνωστό ως nonsense. Γιατί είναι βέβαιο πως πίσω από τα παιδαριώδη και τα ανόητα κρύβονται τα σπουδαία.