Το παρόν βιβλίο χωρίζεται σε δύο κεφάλαια: "Το άπειρο στην αρχαία Ελλάδα" και "Ο Ζήνων ο Ελεάτης και τα παράδοξά του". Τα δύο αυτά κεφάλαια συνιστούν μία ενότητα λόγω του συνδετικού τους κρίκου που είναι το "άπειρο". Άλλωστε είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι τα επιχειρήματα του Ζήνωνος είναι συνυφασμένα με το "άπειρο".
Τα επιχειρήματα αυτά "φόβισαν" κατά κάποιο τρόπο τους αρχαίους Έλληνες μαθηματικούς, όσον αφορά τη χρήση και τον ορισμό του απείρου, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιήσουν την έννοια αυτή "λίαν τεχνηέντως", αποφεύγοντας τις δύσβατες οδούς που μπορούσε να οδηγήσει η χρήση της. [...]

(από το εισαγωγικό σημείωμα, Ευάγγελος Σπανδάγος)