Η Μαντλέν περίμενε υπομονετικά μέσα στην ερμητική σιωπή της νύχτας... Σηκωνόταν τότε, και με αργές κινήσεις, το ίδιο αργές κάθε μέρα, φορούσε το βρόμικο λευκό νυφικό και τα λιλά λουλούδια στο κεφάλι. Ήταν μια διαδικασία που κρατούσε πολλή ώρα. Μια μικρή τελετή που η Μαντλέν θεωρούσε απαραίτητη για το βραδινό της γάμο...
Κατέβαινε τα σκαλιά της ερειπωμένης πολυκατοικίας, με το πιο ευτυχισμένο της χαμόγελο, και περίμενε το τελικό σήμα, ότι το πάρκο -η εκκλησία της- ήταν πράγματι άδειο. Με δυο βήματα, περνούσε έτσι από τον κόσμο της ανυπαρξίας στον παράδεισο της νύχτας, όπου σχεδόν πάντα κατάφερνε να 'ναι πρωταγωνίστρια...
Τις ώρες της δύσης, τότε που σταματούν μεμιάς όλοι οι θόρυβοι παντού, οι άνθρωποι, εξαϋλωμένες φιγούρες θαρρείς μιας αιώνιας συνωμοσίας του κακού, στροβιλίζονται σε κόσμους μυστηρίου, σε ένα παραληρηματικό γαϊτανάκι, όπου τα όρια της φαντασίας μπλέκουν με αυτά της λογικής, και η λογική, αλήθεια... πόσο παράλογη είναι;
Δεκατρείς ιστορίες που ανιχνεύουν απλά το πόσο τραγικός, πόσο σοβαρός και τελικά πόσο αληθινός είναι ο κόσμος μας. Ένας κόσμος που τόλμησε για λίγο μόνο να αναμετρηθεί με έναν παραμορφωτικό καθρέφτη...