"Πιθανό πολλοί θα βρουν προκλητικό που δεν αρκούμαι στη σιωπή, μετά την πράξη που διέπραξα, μετά την απόφαση για το ακαταλόγιστο που την έκρινε, ακαταλόγιστο χάρη στο οποίο, σύμφωνα με την τρέχουσα έκφραση, ευνοήθηκα. Αν δεν απολάμβανα αυτού του προνομίου, θα υπήρχε εις βάρος μου ποινική δίωξη· εάν όμως είχε υπάρξει παραπομπή θα είχα την υποχρέωση να απαντήσω.

Το βιβλίο αυτό είναι η απάντηση που θα ήμουν υποχρεωμένος να δώσω αν είχε υπάρξει εις βάρος μου ποινική δίωξη. Και το μόνο που τώρα επιζητώ είναι να μου αναγνωρίσουν αυτό που διαφορετικά θα ήταν υποχρέωσή μου.

Εννοείται έχω πλήρη επίγνωση ότι η απάντηση, που εδώ επιχειρώ να δώσω, δεν είναι σύμφωνη με τους κανόνες της ποινικής διαδικασίας, που όμως δεν υπήρξε, ούτε έχει τη μορφή που θα έπαιρνε κανονικά σε μια τέτοια περίπτωση. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, μήπως η οριστική και δια παντός απουσία παραπομπής, των κανόνων της και της μορφής της, δεν εκθέτει ακόμη περισσότερο στη δημόσια κριτική και στην ελεύθερη έκφρασή της όσα θα προσπαθήσω να πω. Εν ολίγοις αυτό επιθυμώ. Είναι μοίρα μου: δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα καταπραΰνω μια ανησυχία μου παρά μόνο διατρέχοντας τον κίνδυνο να προκαλέσω άπειρες άλλες."

Μ' αυτά τα λόγια, ο Λουί Αλτουσέρ, υπογραμμίζει το σκοπό του βιβλίου του: ν' αποτινάξει την "ταφόπλακα της σιωπής" που έπεσε πάνω του μετά το φόνο της γυναίκας του, τον Νοέμβριο του 1980, για τον οποίο εγκλείστηκε σε ψυχιατρική κλινική.

"Το μέλλον διαρκεί πολύ", κείμενο εξαιρετικής τραγικής έντασης, δημοσιεύεται μαζί με ένα σχεδίασμα αυτοβιογραφίας, "Τα γεγονότα", που ο συγγραφέας τους συνέταξε το 1976. Και τα δυο μαζί αποτελούν μαρτυρίες μοναδικές στο είδος τους και συνάμα παρέχουν στοιχεία για έναν συνολικό αναστοχασμό του έργου του μαρξιστή και κομμουνιστή φιλοσόφου.