Απομονωμένη από τα υπόλοιπα Επτάνησα, η Λευκάδα έζησε σε μια κλειστή πνευματική και κοινωνική ατμόσφαιρα ως τα τέλη του 18ου αιώνα. Ωστόσο, φιλέορτος από τη φύση του ο λευκαδίτικος λαός αγαπούσε το θέαμα και διοργάνωνε πολυπρόσωπες μασκαράτες-εκδηλώσεις όπου συνυπήρχαν η μιμική, η υποκριτική, η κίνηση, ο χορός, ο λόγος και το τραγούδι. Παράλληλα, οι φωτισμένοι εκπρόσωποι της ανώτερης τάξης διατηρούσαν τους δεσμούς με τη Δύση και ευνοούσαν τη μετάγγιση της θεατρικής παιδείας και πρακτικής στο νησί.
Το βιβλίο παρακολουθεί τα διάφορα στάδια ανάπτυξης και παρουσίας του Νέου Ελληνικού Θεάτρου στη Λευκάδα από το 1800 ως τις μέρες μας. Από τη σημαντικότατη επίδραση του αυτόχθονος Σπυρίδωνος Ζαμπέλιου στο νησί, τις πρώτες επισκέψεις των ιταλικών θιάσων, την συμβολή λογίων όπως ο Ιωάννης Μαρίνος ή ο Σπυρίδων Καββαδάς στη συγγραφή νέου μελοδράματος, τη θεατρική δράση μουσικών συλλογών όπως η περίφημη Φιλαρμονική Εταιρεία Λευκάδος και ο Μουσικοφιλολογικός Όμιλος Λευκάδος "Ορφεύς", την ανέγερση των πρώτων θεάτρων όπως η "Σαπφώ" στα 1855 και το Δημοτικό Θέατρο μετά την Ένωση, ως το θέατρο της Κατοχής και της Αντίστασης και την σύγχρονη θεατρική πραγματικότητα της Λευκάδας, η σύνθετη και ενδιαφέρουσα αυτή μελέτη αξιοποιεί τα μέγιστα τις πηγές και αποτυπώνει την πνευματική ζωή του τόπου με γλαφυρότητα και βάθος.