...Λεν είναι γιατί μπορώ να πεθάνω από μια στιγμή ως άλλη. Όχι δεν είναι, μα, γιατί δεν θέλω να πεθάνω από χέρι ανθρώπινο φονικό όταν εγώ θέλω να ζήσω... θέλω να ζήσω...

Έχω ένα σπίτι που τόφτιαξα με χίλιες φροντίδες και λαχτάρες, έκλεισα μέσα σ' αυτό ό,τι αγάπησα κι ό,τι απόχτησα με μόχτο, φυλάω πολύτιμα τις συνήθειες μου καρφωμένες στις γωνιές του, τις ευτυχίες μου στο μυστήριο του, τα όνειρα μου κάτω από τη στέγη του, έζησα με την ανείπωτη προσμονή και τη θεριεμένη λαχτάρα του Αγαπημένου εκλεκτού, άκουσα τα πατήματα του στα μεγάλα δωμάτια και τ' άγγιγμα του στη σιδερένια εξώπορτα. Έχω δυο αγόρια που χάραξαν στους τοίχους του μ' ανεξίτηλες χαρακιές τα εξωφρενικά καράβια τους και τα παράδοξα ανθρωπάκια τους με τις ελλειπτικές παλάμες και τ' ανοιχτά λιγνά πέντε δάχτυλα. Αντήχησαν τα λογάκια τους τα πρώτα και τα τωρινά: Γλυκιά μανούλα η πιο γλυκιά απ' όλες τις μανούλες...