Στη διάρκεια ενός αιώνα, από τις αβέβαιες απαρχές του σε άθλια περιθωριακά στέκια, το τάνγκο ανέβηκε μέχρι που έγινε συνώνυμο της χώρας που το γέννησε. Υπήρξε αντανάκλαση και προϊόν μιας κοινωνίας που δομήθηκε πάνω στην επιμειξία. Από τη διασταύρωση ντόπιων ρυθμών με άλλους εισαγόμενους, γεννήθηκε η μουσική του Buenos Aires. Από την επιμειξία Κρεολών, Ιταλών, Ισπανών, Αράβων και Εβραίων γεννήθηκε ο αργεντινός, ο μουσικός καθρέφτης του οποίου ήταν και είναι το τάνγκο. Ακόμα και οι κρίσεις που πέρασε, οι επάνοδοί του, οι ευτυχισμένες στιγμές του και οι ήττες του τάνγκο είναι οι ίδιες μ' αυτές που δοκίμασε η πατρίδα του. ... Αυτός ο χορός διαδοχικά αποδοκιμάστηκε, έγινε αντικείμενο πολεμικής, σάτιρας και ανάλυσης. Αλλά ο Enrique Santos Discepolo, ο κορυφαίος δημιουργός του, δίνει τον πιο ευαίσθητο και ακριβή ορισμό του: "Είναι μια θλιβερή σκέψη που χορεύεται". . . Στις γιορτές που συμμετείχαν όλοι, όπως στους γάμους για παράδειγμα, και παρά τις απαγορεύσεις ποτέ δεν έλειπε κάποιος τολμηρός και ζητούσε από τους μουσικούς να του παίξουν ένα τάνγκο. Στην αρχή, τα κορίτσια αρνούνταν να χορέψουν τάνγκο μπροστά στους γονείς τους, εξοργισμένους από την προσβλητική εισβολή της πορνογραφικής μουσικής στην οικογένεια, αλλά σιγά σιγά - και αφού εξαλείφθηκαν εκείνες οι φιγούρες που θεωρούνταν αμαρτωλές -, το τάνγκο άρχισε να συνηθίζεται, να γίνεται απαραίτητος σύντροφος στις αυθόρμητες γιορτές που στήνονταν τις Κυριακές το απόγευμα.