Μια γυναίκα ζητά βοήθεια μέσα στη νύχτα, κι ύστερα...

Δεν την άκουγα. Μέσα από τις μυρωδιές της άνοιξης το άρωμά της ξεχώριζε, έμπαινε μέσα μου, με αναστάτωνε. Το άρωμα της μοιραίας νύχτας. Ήταν εκείνη. Η γυναίκα του θεάτρου και του θανάτου. Επιτέλους το άγνωστο άρωμα αποκτούσε ένα πρόσωπο. [...]
- Εκείνοι δεν αστειεύονται, είπε.
- Περίεργο. Εγώ είχα ακριβώς την αντίθετη εντύπωση. Από την πρώτη μέρα πού τους γνώρισα ήταν όλο αστεία μαζί μου. Τη μια με έστηναν μπροστά σ' έναν γκρεμό, την άλλη έριχναν ένα αγριόσκυλο επάνω μου, την τρίτη έβαζαν έναν αδέξιο σκοπευτή να αστειευθεί με στόχο το σώμα μου. Και τώρα εσείς μου λέτε πώς... Όχι. Οι φίλοι σας αστειεύονται. Απότομα σοβάρεψα. Μόνο που δεν μου αρέσουν τα αστεία τους...

Στην Αθήνα του τέλους του 19ου αιώνα, ένας άντρας, απόστρατος αξιωματικός, προσωρινά τυφλωμένος από μια μονομαχία, συναντάει κάποια νύχτα μια μυστηριώδη γυναίκα που τον εμπλέκει σε μια υπόθεση φόνου και στην παρ' ολίγο δολοφονία του. Από αυτήν τη γυναίκα συγκρατεί με εμμονή το άρωμά της. Κι αρχίζει έτσι την επίμονη και παράτολμη αναζήτησή της, που τον οδηγεί στη Θεσσαλία - η οποία έχει πρόσφατα προσαρτηθεί στην Ελλάδα και όπου ο νόμος και η τάξη είναι πράγματα ασαφή. Θα συναντήσει αδίστακτους κοσμοπολίτες τυχοδιώκτες και η ζωή του θα απειληθεί πολλαπλώς, καθώς το πάθος του για τη μυστηριώδη γυναίκα και η πεισματική προσπάθειά του να ανακαλύψει την αλήθεια τον οδηγούν διαρκώς σε ανυπολόγιστους κινδύνους.

Ακόμα ένα χαμένο, σπουδαίο μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή, αστυνομικής υφής σε ιστορικό φόντο αυτή τη φορά, ανασυρμένο από τις Εκδόσεις Άγρα απευθείας από τα αρχεία των εφημερίδων του 1960-1961.