Το "Χρονικό των τριών ημερών" -γραμμένο σε ρυθμό σχεδόν εμβατηρίου και εικονοποιώντας με γρήγορο και ελλειπτικό μοντάζ τα τρία εικοσιτετράωρα των γεγονότων του Πολυτεχνείου, "τρεις περιοχές ονείρου και πανικού"- διαθέτει υψηλή συναισθηματική θερμοκρασία, καθώς και ορισμένα από εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνδέουν το έργο της Μητροπούλου με το γαλλικό Νέο Μυθιστόρημα ή Αντι-μυθιστόρημα (απελευθέρωση της αφήγησης, αμεσότητα στην έκφραση, αναπαραστατική δύναμη, ποιητικό στοιχείο). Παράλληλα, και στο "Χρονικό...", αναγνωρίζεται η συγγραφική ανάγκη της ψυχικής επικοινωνίας με τον αναγνώστη, για τη διαμόρφωση εντέλει μιας "κοινότητας" οράματος ή ονείρου. Ίσως ο άνθρωπος πάντα να είναι άοπλος στη βία των καιρών. Ίσως να μην έχει παρά μόνο τις λέξεις. "Λέξεις σπασμένες. Λέξεις ολόκληρες". Λέξεις, που επιχειρούμε να διαχειριστούμε ατομικά και συλλογικά: "Η πόλη κοιμάται προσπαθώντας να ξεχάσει. Οι άνθρωποι ξεχνάνε προσπαθώντας να κοιμηθούν. Οι αριθμοί ξερά, απλά, σκληρά, και καμιά φορά χωρίς καμιά επιείκεια, θυμούνται. Και τα θυμούνται όλα", καταλήγει η Κωστούλα Μητροπούλου. Και με τη φράση αυτή ίσως ερήμην της μιλά και για τα χρόνια που ακολούθησαν μετά τη Μεταπολίτευση.