Το βιβλίο αυτό, που γράφτηκε τους τελευταίους μήνες του 1981, δεν είναι παρά αναμνήσεις που έμειναν καταχωνιασμένες στη μνήμη του συγγραφέα περίπου δώδεκα χρόνια και ξάφνου βγήκαν απλά κι έτσι απλά καταγράφτηκαν, ίσως για να θυμίσουν σ' ορισμένους μια χρονική περίοδο της ζωής τους περισσότερο ή λιγότερο έντονη και ίσως για να πουν σε άλλους πως πέρα από τα στρατόπεδα των νησιών υπήρχαν κι άλλοι τρόποι σωφρονισμού των αντιφρονούντων. Τα Τάγματα Ορεινών Μεταφορών, λοιπόν, τα Τ.Ο.Μ., ακόμα και κατά την περίοδο που υπήρχαν, ήταν ουσιαστικά άγνωστα: ελάχιστοι ήξεραν την ύπαρξή τους. Θεωρητικά, ο σκοπός τους ήταν η μεταφορά με μουλάρια οπλισμού και εφοδίων για τις ανάγκες του στρατού στα δυσπρόσιτα συνοριακά φυλάκια, πρακτικά, ωστόσο, ήταν ένας τρόπος τιμωρίας των νεαρών αριστερών, κατά κανόνα μορφωμένων, που διασπείρονταν σε όλη την παραμεθόρια περιοχή για να κάνουν τη θητεία τους υπό συχνά δυσβάστακτες συνθήκες· ανάμεσά τους λίγοι μουσουλμάνοι και ελάχιστα παιδιά που δεν μπορούσαν να ενταχθούν σε καμιά άλλη στρατιωτική υπηρεσία. Ένας κόσμος απομονωμένος, πνιγηρός, αλλά κατά βάθος αισιόδοξος χάρη στην ορμή και τη ζωντάνια της νιότης, που αποτυπώνεται με ειλικρίνεια, συγκίνηση και χιούμορ από τον συγγραφέα.