Όπως και να διαβάσει κανείς τις "Τρεις μελέτες για τη σεξουαλική θεωρία", το κείμενο αυτό διατρέχεται από μία γενική και θεμελιώδη θέση: η διαστροφή δεν είναι εκτροπή, παρέκκλιση της σεξουαλικότητας, αλλά στην ίδια της την ουσία η ανθρώπινη σεξουαλικότητα είναι διαστροφική. Με άλλα λόγια, η "εξαίρεση", δηλαδή η διαστροφή, καταλήγει να συμπαρασύρει στην κίνησή της και τον κανόνα. Η εξαίρεση, που θα έπρεπε να προϋποθέτει την ύπαρξη ενός προκαθορισμένου ενστίκτου, μιας προκαθορισμένης σεξουαλικής λειτουργίας με σαφώς προσδιορισμένους τους κανόνες εκπλήρωσής της, η εξαίρεση αυτή καταλήγει να υπονομεύσει και να καταλύσει την ίδια την έννοια της βιολογικής νόρμας. Η ανατρεπτική αυτή θέση του Φρόυντ προσέκρουσε σε σφοδρότατες αντιδράσεις και αντιστάσεις που έλαβαν χώρα στην εποχή του αλλά παραμένουν ακόμα και σήμερα. Παρ' όλο που η ύπαρξη της παιδικής σεξουαλικότητας είναι πλέον κοινός τόπος και έννοιες όπως "απώθηση", "οιδιπόδειο", "ψυχική σύγκρουση" κυκλοφορούν ευρύτατα, υπάρχει κάτι που αντιστέκεται πάντα στην ιδέα ότι η σεξουαλικότητα, ως ιδιαίτερη διάσταση της ανθρώπινης συνθήκης, βρίσκεται στον πυρήνα της ψυχικής λειτουργίας. Και αυτό αφορά όχι μόνο το ευρύ κοινό αλλά και την ψυχαναλυτική σκέψη ειδικότερα.[...] Οι "Τρεις μελέτες για τη σεξουαλική θεωρία", αυτό το μικρό αλλά θεμελιακό και αποφασιστικά καινοτόμο κείμενο, που ο Φρόυντ μαζί με την Ερμηνεία των ονείρων θεωρούσε τα δύο σημαντικότερα έργα του, επιχειρεί μία καντιανού τύπου κριτική επανεξέταση του τρόπου με τον οποίο νοούμε το ζήτημα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας.

(Τ. Χατζηγιάννη-Στεφανάτου, από την Εισαγωγή)