"Ονομάζομαι Χουανίτα Μοντέζ". Άπλωσε το λεπτό της χέρι στον Ορφέα κι εκείνος παρατήρησε πως στο μεσαίο της δάχτυλο φορούσε ένα χρυσό δαχτυλίδι με αναπαράσταση ελισσόμενου φιδιού. "Ορφέας Ζαφειρίου. Χάρηκα πολύ", είπε αμήχανα και καθώς έκλεινε το χέρι της μέσα στο δικό του, ένα ρίγος τον διαπέρασε και είχε για μια στιγμή την αίσθηση πως ένα σύννεφο πυκνό έκρυψε τον ήλιο κι όλα γύρω σκοτείνιασαν και ψίθυροι αντήχησαν στ΄ αυτιά του. Ένα παγερό μέταλλο σύρθηκε στην πλάτη του. Τράβηξε το χέρι του απότομα και η περίεργη αίσθηση χάθηκε. Κοίταξε πίσω του ξαφνιασμένος, αλλά δεν υπήρχε κανένας. [...]