ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ

Το πρωί κατέβηκα στο Μοναστηράκι. Είχε συννεφιά. Συννεφιασμένη Κυριακή. Αγόρασα ένα πράγμα που έμοιαζε με μπιστόλι. Μου είπαν πως παλιά πέταγε φωτοβολίδες. Ήταν από αλουμίνιο. Αργότερα κατεβήκαμε στην παραλία, στο κεντράκι που είχε τα υπόστεγα με τα καλάμια. Το αεροπλάνο της Panamerican το άκουγα που ερχόταν. Την ώρα που έβγαινε μέσα από τα καλάμια, το είδα και το σημάδεψα. Για μια στιγμή μου φάνηκε σα να σταμάτησε, μα δεν το πίστεψα. Μες στη συννεφιά φαινόνταν τώρα πολύ καθαρά τα παραθυράκια κόκκινα. Σε κοιτούσα στα μάτια να μην καταλάβει κανείς τίποτα. Σε λίγο, στο άσπρο τραπεζομάντηλο, έπεφτε αργά ένας σταυρός από κληματόβεργες.