"Πόλεµος πατήρ πάντων"
Ξυπνώ κι είναι το στρώµα µου εχθρός,/
τη νύχτα περιδιάβαινα σε δάση/
διψασµένα· σε είχα διαρκώς,
µα δεν σε είχα. Τώρα θ’ αναπλάσει/
το πάθος µου από γυαλί σε σµάλτο/
θλιµµένο επιστήθιο πουλί/
που κάθησε στον ώµο µου· σαν άλτο/
σαξόφωνο µου ακούγεται η φωνή/
σου - άτονη, δειλή αντωνυµία/
να πέφτει απ’ το ψηλότερο κλαδί./
Όλοι γελούν στην έξω πολιτεία,/
κι ανάµεσά τους σίγουρα και συ/
γελάς, και λάµπεις ήδη στο σκοτάδι,/
µια δύναµη σαν πόλεµος και χάδι. (Από τη σελ. 39 της ποιητικής συλλογής).