Από πολλούς έχει σχολιαστεί η αυξανόμενη πολιτική ισχύς των media, των μέσων μαζικής επικοινωνίας και κυρίως της τηλεόρασης. Οφείλεται το φαινόμενο αυτό στις αδυναμίες της πολιτικής, είναι επικίνδυνο και πού οδηγεί;
- Ο γιγαντισμός των μέσων μαζικής ενημέρωσης, η διαπλοκή συμφερόντων, ο αμοραλισμός της τηλεοπτικής δημοκρατίας, η αναίδεια της ημιμαθούς δημοσιογραφίας, το «κεκτημένο δικαίωμα» στη χυδαιότητα ακρωτηριάζουν τη δημοκρατία, αποκαθηλώνουν την πολιτική, αφυδατώνουν ηθικά τις κοινωνικές μας σχέσεις. Η ευτελής δημοσιογραφική γραφή μονιμοποιείται. Εδραιώνεται το δικαίωμα στην ασυδοσία. Τα φαινόμενα του «αυριανισμού», του «μαυροτρυπισμού», του φασιστοειδούς Τύπου είναι σχετικά.
Στο πλαίσιο αυτό, όπως πολύ εύστοχα τονίζει ο Αριστόβουλος Μάνεσης, συνταγματικά κατοχυρωμένες ελευθερίες και θεμελιώδη δικαιώματα προς τα οποία η άσκηση του δικαιώματος πληροφόρησης δεν πρέπει να έρχεται σε σύγκρουση, όπως είναι η αξία του ανθρώπου, η ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, το απαραβίαστο της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, οριοθετούνται αυθαίρετα. Οι πολιτικές διαδικασίες εκτρέπονται σε εξωθεσμικούς, αδιαφανείς «επιχειρηματικούς» διαύλους...
Απαιτείται θεσμική δημοκρατική αντίδραση, όχι μέτρα πειθαρχικής ή ποινικής λογικής. Διαφάνεια στην ιδιοκτησία των Μ.Μ.Ε., αποτελεσματική λειτουργία της αντιμονοπωλιακής νομοθεσίας, διαζύγιο επιχειρηματικών και εκδοτικών συμφερόντων, κώδικας δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αυτοπεριορισμοί και αυτοέλεγχοι οφείλουν να θεσπιστούν το ταχύτερο δυνατόν. Μπορεί η δικτατορία των Μ.Μ.Ε. να είναι μύθος κατά τον Alain Duhamel, όχι όμως και η αυθαιρεσία τους.