Η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό αυτών που νοσούν από καρκίνο είναι "απεταξάμην". Η λέξη αυτή, αρχικά "παγώνει" το άτομο και στην συνέχεια το οδηγεί στην αναδιάταξη της σωματικής και της ψυχικής του ύπαρξης. Του ίδιου, αλλά και του οικογενειακού περιβάλλοντός του. Ο καρκίνος είναι μία κυτταρική "τρομοκρατία" που ο συμβολισμός της είναι βαθιά ριζωμένος στο ατομικό και στο συλλογικό ασυνείδητο. Να έχεις καρκίνο σημαίνει ότι δεν είσαι πια αυτός που ήσουν. Το παρελθόν τις περισσότερες φορές έχει ενοχοποιηθεί, το τώρα για κάποιο χρονικό διάστημα έχει "ιατρικοποιηθεί" και το μέλλον έχει αποκτήσει μία διαφορετική διάσταση. Το ίδιο φαινόμενο είχε παρατηρηθεί και παλαιότερα με την επιδημία της φυματίωσης.

Το ερώτημα που μπορεί να τεθεί σε αυτό το σημείο είναι τι προσφέρει η συνάντηση με έναν ψυχοθεραπευτή, από την στιγμή που ο καρκίνος είναι μία οργανική νόσος. Η πιο απλή απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα ήταν: υποστήριξη! Η ψυχανάλυση όμως, έχοντας μελετήσει τον ψυχοσωματικό χώρο hic e nunc αλλά και mecum δίνει μία διαφορετική απάντηση: αυτό που προφέρει είναι η επαναφορά της διαδικασίας σκέψης με απώτερο στόχο την "ψυχικοποίηση".

Έχω "συντροφεύσει" πολλούς ασθενείς με καρκίνο και στην διάρκεια όλων αυτών των ετών έχω μοιραστεί μαζί τους τις πιο βαθιές σκέψεις τους, τις αγωνίες τους, τον πόνο τους και αρκετές φορές τον θάνατό τους που αναβίωσαν δικά μου, γερά ριζωμένα βιώματα. Με συντροφιά όμως την -κυρά-φιλοσοφία, όπως ο Ρωμαίος συγκλητικός Βοήθιος, στάθηκα -ελπίζω- "τίμιος" απέναντί τους και τους βοήθησα αυτές τις δύσκολες στιγμές τους.