Ο φακός του Μανώλη Μπαμπούση καταγράφει αλλά δεν σταματάει στους βρόμικους δρόμους, στα "φτηνά" εστιατόρια, στα χαλασμένα κράσπεδα και στους χορταριασμένους ακάλυπτους, στους φθαρμένους τοίχους, στα μόνιμα μισοτελειωμένα κτήρια. Αυτό που αποτυπώνει με διαύγεια και τρυφερότητα είναι η εσωτερικότητα και η δύναμη των ανθρώπων της Αθήνας. Βουβά συναισθήματα, σιωπηλές εικόνες, πρόσωπα που περιφέρονται στον "παράδοξο" χώρο της πόλης, εργάζονται, ερωτεύονται, χορεύουν στη θάλασσα αγναντεύοντας το όνειρο.
Η πόλη απεικονίζεται με την αυθεντικότητα που της χαρίζουν οι αντιφάσεις της, η φθορά της, κρατώντας τις αποστάσεις από την ιδεολογία της λάμψης και της αισθητικής της τηλεόρασης. Ασήμαντες αρχιτεκτονικές μορφές αποκόπτονται από το περιβάλλον τους, συσχετίζονται ανά δύο και δημιουργούν μια εννοιολογική ενότητα μέσα από τις αλλαγές κλίμακας και υλικών. Κεντραρισμένοι όγκοι γίνονται αρχέτυπα σύμβολα. Έτσι η φωτογραφία υπερβαίνει το περιγραφόμενο, γοητεύει και γίνεται μαγική, μετατρέποντας το καθημερινά αδιάφορο σε αξιοπρόσεκτο και σημαντικό γεγονός.