Όταν ο θεμελιωτής της επιστήμης της Λαογραφίας Ν. Πολίτης ήθελε να καταγράψει τα ήθη, έθιμα και τα τραγούδια του ελληνικού λαού, δεν χρειαζόταν να ψάξει, για να βρει πληροφοριοδότες. Ήταν αρκετό να διαθέσει λίγο χρόνο και να παρακολουθήσει έναν γάμο, ένα πανηγύρι κ.λπ., για να καταγράψει τα δημοτικά τραγούδια που τραγουδιούνταν στον γάμο και στο πανηγύρι. Γιατί η παραδοσιακή ζωή του χωριού δεν ήταν διαφορετική από την καθημερινή. Ήταν σ' όλες της τις εκδηλώσεις ίδια και αναλλοίωτη σχεδόν για πολλούς αιώνες, μια που αμετάβλητα παρέμειναν για αιώνες η κοινωνική οργάνωση, τα όνειρα, οι ελπίδες και οι προσδοκίες του λαού. Οι σημερινές, όμως, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες έχουν αλλάξει ριζικά. Είναι επόμενο τα παραδοσιακά ήθη και έθιμα να μην ανταποκρίνονται στις ανάγκες και τις προσδοκίες του λαού. Κι αυτό οδήγησε στην εγκατάλειψη των παραδοσιακών εθίμων και τραγουδιών. Η παραδοσιακή ζωή στο σύνολό της βρίσκεται μόνο στη μνήμη ελάχιστων γερόντων, που είχαν την τύχη να βιώσουν στα νιάτα τους τις παραδοσιακές εκδηλώσεις.
Γι' αυτό και η καταγραφή των γνήσιων τραγουδιών είναι μια δύσκολη υπόθεση, μια που ο καταγραφέας θα πρέπει να ανακαλύψει τους ελάχιστους αυτούς γνήσιους φορείς του δημοτικού τραγουδιού. Στην Κρανιά, μάλιστα, Ολύμπου μόνο ένας γνήσιος φορέας δημοτικού τραγουδιού έχει μείνει. Θέλω να πιστεύω πως η έκδοση των δημοτικών τραγουδιών της Κρανιάς Ολύμπου αποτελεί μια συμβολή από τη μια στη γνωριμία με ένα ιδιαίτερο κύτταρο του ελληνισμού και από την άλλη στην ολοκλήρωση της χαρτογράφησης του παραδοσιακού ελληνικού πολιτισμού.