[...] Η "μουσική μορφολογία" πρέπει να παρουσιάσει εκείνη τη νομοτέλεια η οποία προσδίδει νόημα και συνάρτηση στη μοναδική, κάθε φορά, διάταξη φθόγγων. Πρέπει, περαιτέρω να δείξει που πρέπει ν' αποδοθεί το γεγονός ότι αισθανόμαστε το μουσικό έργο της τέχνης ως αυτοτελή οργανισμό. Εφ' όσον με τον όρο "μουσική μορφή" εννοούμε αποκλειστικά και μόνο το σχήμα μιας ορισμένης διατάξεως μερών, η αποφασιστική ερώτηση μένει αναπάντητη, δηλαδή σε τι θεμελιώνεται αυτό το "σύνολο" που είναι κάτι (πολύ) περισσότερο από το άθροισμα των μερών του. Η "λειτουργική μορφολογία" θεωρεί ως προορισμό της την περιγραφή των μέσων εκείνων τα οποία επενεργούν με τέτοιο τρόπο, ώστε το κάθε μέλος μιας συνθέσεως (όπως π.χ. το συνδετικό πέρασμα, πλάγιο θέμα, ή επεξεργασία) να εκπληρώνει τη λειτουργία που του έχει ανατεθεί μέσα στη μορφική δομή, όπως ακριβώς συμβαίνει με διάφορα όργανα μέσα στον ζώντα οργανισμό. [...]
(από τον πρόλογο του βιβλίου)