[...] Πόσο ουδέτερος ή πόσο αθώος είναι ο φακός; Και πόσο αντικειμενικός ο θεατής-αναγνώστης ενός βιβλίου με φωτογραφίες από λεηλατημένα τοπία-κορμιά; Καταγράφω πληγές. Τις πληγές ποιανού; Ενός μοντέλου που δέχτηκε να γυμνώσει το δράμα του για μια στιγμή; Τις πληγές ενός προσφιλούς ή μη προσφιλούς προσώπου, ή μήπως τελικά τις πληγές που είναι σαν δικές μου ή απλώς δικές μου; Και τι είναι αυτό που γυρεύει να κάνει το μάτι του θεατή, του αναγνώστη, του σχολιαστή που προλογίζει ένα βιβλίο με φωτογραφημένα τοπία ανθρώπινων πληγών. Μόνο μέσα από μια πληγή μας μιλάμε για την πληγή. Μέσα από μια μνήμη λεηλασίας μας για τη λεηλασία. Και το ίδιο το κείμενο που μιλά για τα κορμιά που λεηλάτησε η εξάρτυση δεν μπορεί να είναι τίποτε παρά μεταμορφωμένος πόνος που γίνεται γράμμα, κείμενο, χαρτί για να συναντήσει τον πόνο του άλλου. Πόνος παγωμένος, ουδέτερος, αντικειμενικός μέχρι να τον ανασύρει από το τέλμα της αντικειμενικότητας , αν τον ανακαλύψει, το επόμενο μάτι.

Θα γίνει άραγε κάτι τέτοιο; Θα βρεθεί ο αναγνώστης που θα πει αυτό το τοπίο είναι το κορμί μου, το πρόσωπο μου; Θα βρεθεί το μάτι που βλέποντας το γυμνό τοπίο θα μπορέσει να δει τα δέντρα, τους θάμνους, το γρασίδι, το νερό, να διακρίνει τα μάτια των ζώων, της ζωής που κρύβονταν κάποτε εδώ; Θα βρεθεί αυτός που θα δεχτεί ότι ο κόσμος της εξάρτησης είναι ο κόσμος του ονείρου, της δημιουργίας, του έρωτα, γυρισμένος από την ανάποδη, την αυτοκτονική του πλευρά; Θα βρεθεί ο αναγνώστης εκείνος που θα αντέξει την αλήθεια ότι αυτά τα τοπία δεν καταγράφουν απλώς το περιθωριακό και το παραβατικό αλλά αποκαλύπτουν αυτό που έτσι ή αλλιώς αφορά πραγματικά ή δυνητικά τον καθένα; Θα υπάρξει εκείνος που θα αντέξει τον λόγο του ποιητή, όταν τσακίζοντας την υποκρισία μας, μας λέει: Αυτός ο μύθος λέγεται για σένα;

(από τον πρόλογο της Πέπης Ρηγοπούλου)