Η εμπλοκή της Ελλάδας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έχει απασχολήσει την ελληνική ιστοριογραφία με τρόπο εξαντλητικό. Αντίστοιχα, από τα φωτογραφικά τεκμήρια των πρώτων μηνών του πολέμου, έως την είσοδο του γερμανικού στρατού στην Αθήνα, έχουν εκτιμηθεί ως σχετικά με το θέμα όσα αναδεικνύουν την επική και εξιδανικευμένη διάσταση των πραγμάτων. Υπήρχαν όμως και άλλες παράμετροι, όπως εκείνη του ευαίσθητου και ψύχραιμου φωτογράφου, του καλλιτέχνη που ζει όπως όλοι τις ίδιες ελπίδες, τις ίδιες αγωνίες, το ίδιο δράμα και που επιλέγει συνειδητά να "αιχμαλωτίσει" με τον φακό του τις στιγμές αυτές με μια ψυχρότητα, χωρίς να καρπώνεται τη φωτιά των γεγονότων. Στα βήματα αυτά κινούνται οι δύο φωτογράφοι αυτού του αφιερώματος: ο Δημήτρης Χαρισιάδης και η Βούλα Παπαϊωάννου. Χωρίς να στοχεύουν στην αντιηρωική πλευρά των γεγονότων, λειτουργούν με τρόπο βουβό αποτυπώνοντας στο φιλμ τους τον συνδυασμό πληροφορίας και αισθητικής.