Η έξοδος του Αδάμ και της Εύας από τον Παράδεισο ήταν η κορύφωση του δράματος της Δημιουργίας. Η Εύα περιγράφει την περιπλάνησή τους στη χώρα της Ουτοπίας, το χωρισμό και το σμίξιμό τους στο σημείο όπου γκρέμισαν την επίπλαστη ισορροπία της Τελειότητας. Κυριεύτηκαν από θλίψη ανάμεικτη με πόνο και φόβο. Η Κάθαρση ήρθε όταν συνειδητοποίησαν το αμετάκλητο της Ανυπακοής. Αποδέχτηκαν τις συνέπειες και το δέος για την αποτρόπαια πράξη καταλάγιασε. Η εκδίωξή τους σηματοδότησε την αυτονόμηση του νου δείχνοντας το δρόμο για την ενηλικίωση του ανθρώπου. Με οδηγό την πεποίθηση ότι το γένος τους θα ανακάλυπτε την αρμονία που διέπει τον ατελή κόσμο στον οποίο στάλθηκαν να ζήσουν, φαινομενικά για να τιμωρηθούν, ξεκίνησαν τη δύσκολη πορεία τους αποφασισμένοι να αποδείξουν πως είναι άξιοι της εμπιστοσύνης του Θεού.