Όσα και να γράψει κανείς για τη Λαϊκή Παράδοση, πάντα και πάντοτε θα είναι λίγα και ελλιπή, γιατί έχει να παλέψει με μια ασύνορη θάλασσα ζωής που δεν γεωμετρείται και δεν εξαντλείται. Η Λαϊκή παράδοση μοιάζει με αγλαόκαρπο δέντρο και ταυτόχρονα με δάσος, μοιάζει με απέραντη πεδιάδα, πολύανθη και πολύχρωμη. Γεννιόμαστε και ζούμε μέσα σ' αυτή, τρεφόμαστε και μεγαλώνουμε, σπουδάζουμε και σταδιοδρομούμε επαγγελματικά, δημιουργούμε οικογένεια και νέους βιολογικούς βλαστούς. Γίνεται, όχι πάντα διακριτικά, η μοίρα, που μας αλυσοδένει αλλά και μας ελευθερώνει, μας προσφέρει ασφάλεια, αλλά και φόβους, μας γεφυρώνει με το παρελθόν, την ιστορία και τους προγόνους. Στο μεγάλο ποταμό της παράδοσης καταλήγουν σαν ρυάκια από παντού η τέχνη και οι τέχνες, η γλώσσα και ο λόγος, η φιλοσοφία ζωής, η ποίηση και η αφήγηση, οι μύθοι και τα παραμύθια, τα ήθη και τα έθιμα, η πίστη και το βαθύτερο "είναι", οι γιορτές με τα τραγούδια του καλού κ.λπ. Όλα μαζί αποτελούν το αντικαθρέφτισμα της Λαϊκής παράδοσης και το καθένα ένας μέρος αυτής...