Η "παγκοσμιοποίηση" συγκαταλέγεται μεταξύ των όρων εκείνων που έγιναν ευρύτατα γνωστοί όχι από όσους τον χρησιμοποιούν υποστηρίζοντας την τάση που εκφράζει, αλλά από αυτούς που αντιτίθενται σ' αυτό που υποτίθεται ότι αποδίδει. Η ιστορία της παγκοσμιοποίησης φαίνεται ότι δεν γράφεται από τους "νικητές" της, αλλά από τους "ηττημένους" της.
Στη μονογραφία αυτή, ο συγγραφέας αναζητά με τρόπο απλό, συστηματικό και εμπεριστατωμένο τις απαραίτητες για ένα νομικό (και όχι μόνο) οδηγίες πλεύσης και προσανατολισμού στο θολό τοπίο της παγκοσμιοποίησης και στις σχέσεις της με το δίκαιο. Πρόκειται για την πρώτη διερεύνηση της νομικής διάστασης της παγκοσμιοποίησης στην ελληνική εργογραφία, με επίκεντρο τον χώρο όπου γεννήθηκε ο όρος, δηλαδή τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις.
Η νομική επιστήμη, που είναι ιδιαίτερα προσεκτική στις συνέπειες που απορρέουν από ένα νέο χαρακτηρισμό, εύλογα αναρωτιέται αν το αναμφισβήτητο πραγματικό φαινόμενο της αυξημένης διασύνδεσης και αλληλεξάρτησης των οικονομιών και των κοινωνιών οδηγεί και στη δημιουργία μιας νέας νομικής πραγματικότητας, που έρχεται να υποκαταστήσει τη διεθνή έννομη τάξη και τις σχέσεις της με τα εθνικά δίκαια, όπως τις γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Σε τι άλλαξε ή αλλάζει η παγκοσμιοποίηση τους δικαιοπαραγωγικούς μηχανισμούς που διαχειρίστηκαν τον Κόσμο μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο; Επαρκούν οι μηχανισμοί αυτοί, που αναγόρευσαν το Κράτος σε βασικό ρυθμιστή των διεθνών οικονομικών σχέσεων, προκειμένου να ρυθμιστεί αποτελεσματικά (ή δικαιότερα) η νέα κατάσταση; Ή μήπως θα πρέπει να αναζητήσουμε νέους; Ποιος θα τους αποφασίσει και θα τους διαχειριστεί, ποιος ο ρόλος της διεθνούς κοινωνίας των πολιτών σ' αυτή τη διαδικασία και ποια η θέση του Κράτους στο νέο οικοδόμημα;